Bartini Beriev VVA-14 – Zdjęcia i filmy

Bartini Beriew VVA-14
Kraju	Radzieckiego
Typu	Amfibie ASW
Pierwszy lot	4 września 1972
Zbudowany	2

Tthe Bartini Beriew VVA-14 Vertikaľno-Vzletayushchaya Amfibiya (samolot amfibijny pionowego startu) był samolotem z efektem skrzydła w ziemi opracowanym w Związku Radzieckim na początku 1970 roku. Zaprojektowany, aby móc startować z wody i latać z dużą prędkością na długich dystansach, miał wykonywać prawdziwe loty na dużych wysokościach, ale także mieć możliwość sprawnego latania tuż nad powierzchnią morza, wykorzystując aerodynamiczny efekt ziemi. VVA-14 został zaprojektowany przez włoskiego projektanta Roberta Bartiniego w odpowiedzi na postrzegany wymóg zniszczenia okrętów podwodnych z pociskami Polaris marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych. Ostatni samolot został wycofany w 1987 roku.

Źródła: Bartini Beriev VVA-14 na Wiki

Czekaj, wyszukiwanie Bartini Beriev VVA-14 zdjęcia dla Ciebie...

Czekaj, Wyszukiwanie zdjęć Radzieckich Sił Powietrznych dla Ciebie ...

Więcej informacji:

Bartini Beriev VVA-14 był unikalnym samolotem opracowanym przez Związek Radziecki na początku 1970 roku. Został zaprojektowany przez Roberta Bartiniego, urodzonego na Węgrzech inżyniera, który pracował dla Beriev Design Bureau. VVA-14 miał być samolotem amfibijnym, który mógłby startować i lądować na wodzie, latać z dużą prędkością na długich dystansach i wykorzystywać aerodynamiczny efekt ziemi, aby skutecznie latać tuż nad powierzchnią morza. Głównym celem VVA-14 było przeciwdziałanie zagrożeniu ze strony okrętów podwodnych US Navy Polaris, które mogłyby wystrzeliwać pociski jądrowe spod wody.
VVA-14 miał futurystyczny wygląd, z dużą sekcją środkowego skrzydła, w której mieściły się dwa silniki turbowentylatorowe i cztery mniejsze skrzydła, które można było przechylać pionowo podczas startu i lądowania. Samolot miał również nadmuchiwane pontony na końcach skrzydeł, które można było wykorzystać do operacji wodnych. VVA-14 miał mieć wyrafinowany system zwalczania okrętów podwodnych, w tym skomputeryzowany system Buriewiestnik, detektor anomalii magnetycznych Bor-1 oraz różne czujniki i broń.
Rozwój VVA-14 podzielono na trzy fazy: VVA-14M1 był podstawowym poligonem testowym aerodynamiki i technologii; VVA-14M2 był zaawansowaną wersją z dodatkowymi silnikami do pionowego startu i lądowania (VTOL); a VVA-14M3 był ostateczną wersją operacyjną z pełnym uzbrojeniem i wyposażeniem. Zbudowano i przetestowano tylko dwa prototypy: jeden VVA-14M1 i jeden zmodyfikowany jako VVA-14M1P. Projekt napotkał wiele trudności technicznych, zwłaszcza w przypadku nadmuchiwanych pontonów i silników VTOL, które nigdy nie zostały dostarczone przez ich dostawcę. Po śmierci Bartiniego w 1974 roku projekt stracił impet i ostatecznie zakończył się w 1987 roku.
Jedyny ocalały VVA-14 jest obecnie wystawiany w Centralnym Muzeum Sił Powietrznych w Moskwie, gdzie pozostaje w stanie rozebranym. VVA-14 był jednym z najbardziej ambitnych i innowacyjnych projektów lotniczych swoich czasów, ale nigdy nie osiągnął pełnego potencjału ani nie wszedł do służby.