Caproni Campini N.1 – Zdjęcia i filmy

Tthe Caproni Campini N.1, also known as the C.C.2, was an experimental jet aircraft built in the 1930s by Italian aircraft manufacturer Caproni. The N.1 first flew in 1940 and was briefly regarded as the first successful jet-powered aircraft in history, before news emerged of the German Heinkel He 178’s first flight a year earlier. During 1931, Italian aeronautics engineer Secondo Campini submitted his studies on jet propulsion, including a proposal for a so-called thermo-jet to power an aircraft. Following a high-profile demonstration of a jet-powered boat in Venice, Campini was rewarded with an initial contract issued by the Italian government to develop and manufacture his envisioned engine. During 1934, the Regia Aeronautica (the Italian Air Force) granted its approval to proceed with the production of a pair of jet-powered prototype aircraft. To produce this aircraft, which was officially designated as the N.1, Campini formed an arrangement with the larger Caproni aviation manufacturer.

Źródła: Caproni Campini N.1 na Wiki

Caproni Campini N.1 był eksperymentalnym samolotem odrzutowym zbudowanym w 1930 roku przez włoskiego producenta samolotów Caproni. N.1 był napędzany silnikiem odrzutowym, typem silnika odrzutowego, który wykorzystywał konwencjonalny silnik tłokowy do napędzania sprężarki. N.1 po raz pierwszy wzbił się w powietrze w 1940 roku i był krótko uważany za pierwszy udany samolot z napędem odrzutowym w historii, zanim pojawiły się wiadomości o pierwszym locie niemieckiego Heinkela He 178 rok wcześniej.
N.1 był wynikiem współpracy między Secondo Campini, włoskim inżynierem, który studiował napęd odrzutowy od 1931 roku, a Giannim Capronim, założycielem Caproni, jednej z wiodących włoskich firm lotniczych. Campini zademonstrował swój silnik termo-odrzutowy na łodzi w Wenecji w 1934 roku, przyciągając zainteresowanie włoskich sił powietrznych i rządu. Caproni zgodził się dostarczyć płatowiec i silnik tłokowy do projektu, podczas gdy Campini zaprojektował system odrzutowy.
N.1 miał konwencjonalną konstrukcję dolnopłatu, z podwójnym usterzeniem i chowanym podwoziem. Kokpit znajdował się w nosie, z dwoma miejscami dla pilota i inżyniera. Silnik tłokowy został zamontowany w kadłubie za kokpitem, napędzając czterołopatowe śmigło, które działało również jako sprężarka dla silnika odrzutowego. Sprężone powietrze zostało zmieszane z paliwem i zapalone w komorze spalania z tyłu kadłuba, wytwarzając strumień gorącego gazu, który wydostał się przez dyszę.
N.1 wykonał swój pierwszy lot 27 sierpnia 1940 roku w Taliedo, niedaleko Mediolanu, pilotowany przez Mario de Bernardiego. Lot trwał 10 minut i osiągnął prędkość 130 km/h (81 mph). N.1 wykonał kilka lotów testowych w ciągu następnego roku, osiągając maksymalną prędkość 375 km / h (233 mph) i wysokość 4000 m (13 000 stóp). 30 listopada 1941 roku N.1 przeleciał z Mediolanu do Rzymu w godzinę i pięć minut, z międzylądowaniem w. Lot był szeroko nagłośniony i świętowany przez włoskie media i władze, które twierdziły, że Włochy osiągnęły przełom w lotnictwie.
Jednak N.1 miał kilka ograniczeń i wad. Silnik odrzutowy był niewydajny i hałaśliwy, zużywał dużo paliwa i wytwarzał niewielki ciąg. N.1 był wolniejszy niż niektóre współczesne myśliwce i bombowce z silnikiem tłokowym, miał krótki zasięg i wytrzymałość. System strumieniowy generował również dużo ciepła, wymagając stałego chłodzenia przez otwory wentylacyjne i grzejniki wodne. Co więcej, N.1 został wkrótce przyćmiony przez niemiecki Heinkel He 178, który po raz pierwszy oblatał 27 sierpnia 1939 roku, używając silnika turboodrzutowego, który był bardziej zaawansowany i mocniejszy niż odrzutowiec.
Program N.1 został przerwany w 1943 roku, po tym, jak Włochy poddały się aliantom podczas II wojny światowej. Zbudowano tylko dwa prototypy, z których jeden jest przechowywany w Muzeum Włoskich Sił Powietrznych w Vigna di Valle. N.1 jest uważany za ważny kamień milowy w historii napędu odrzutowego, ale także przykład technologicznego starzenia się i awarii.