Caproni Campini N.1 – Foto's & Video's

De Caproni Campini N.1, also known as the C.C.2, was an experimental jet aircraft built in the 1930s by Italian aircraft manufacturer Caproni. The N.1 first flew in 1940 and was briefly regarded as the first successful jet-powered aircraft in history, before news emerged of the German Heinkel He 178’s first flight a year earlier. During 1931, Italian aeronautics engineer Secondo Campini submitted his studies on jet propulsion, including a proposal for a so-called thermo-jet to power an aircraft. Following a high-profile demonstration of a jet-powered boat in Venice, Campini was rewarded with an initial contract issued by the Italian government to develop and manufacture his envisioned engine. During 1934, the Regia Aeronautica (the Italian Air Force) granted its approval to proceed with the production of a pair of jet-powered prototype aircraft. To produce this aircraft, which was officially designated as the N.1, Campini formed an arrangement with the larger Caproni aviation manufacturer.

Bron: Caproni Campini N.1 op Wiki

De Caproni Campini N.1 was een experimenteel straalvliegtuig gebouwd in de jaren 1930 door de Italiaanse vliegtuigbouwer Caproni. De N.1 werd aangedreven door een motorjet, een type straalmotor dat een conventionele zuigermotor gebruikte om een compressor aan te drijven. De N.1 vloog voor het eerst in 1940 en werd korte tijd beschouwd als het eerste succesvolle straalaangedreven vliegtuig in de geschiedenis, voordat het nieuws naar buiten kwam over de eerste vlucht van de Duitse Heinkel He 178 een jaar eerder.
De N.1 was het resultaat van een samenwerking tussen Secondo Campini, een Italiaanse ingenieur die sinds 1931 straalaandrijving had bestudeerd, en Gianni Caproni, de oprichter van Caproni, een van de toonaangevende Italiaanse vliegtuigfabrikanten. Campini had in 1934 zijn thermojetmotor gedemonstreerd op een boot in Venetië, wat de interesse wekte van de Italiaanse luchtmacht en de regering. Caproni stemde ermee in om het casco en de zuigermotor voor het project te leveren, terwijl Campini het straalsysteem ontwierp.
De N.1 had een conventioneel eendekkerontwerp met lage vleugels, met een configuratie met twee staarten en een intrekbaar landingsgestel. De cockpit bevond zich in de neus, met twee stoelen voor de piloot en de machinist. De zuigermotor was gemonteerd in de romp achter de cockpit en dreef een vierbladige propeller aan die ook als compressor voor de straalmotor fungeerde. De perslucht werd gemengd met brandstof en ontstoken in een verbrandingskamer aan de achterkant van de romp, waarbij een straal heet gas ontstond die via een mondstuk naar buiten kwam.
De N.1 maakte zijn eerste vlucht op 27 augustus 1940 in Taliedo, in de buurt van Milaan, bestuurd door Mario de Bernardi. De vlucht duurde 10 minuten en bereikte een snelheid van 130 km/u (81 mph). De N.1 voerde het volgende jaar verschillende testvluchten uit en bereikte een maximumsnelheid van 375 km/u (233 mph) en een hoogte van 4.000 m (13.000 ft). Op 30 november 1941 vloog de N.1 in één uur en vijf minuten van Milaan naar Rome, met een tussenstop in Pisa. De vlucht werd breed uitgemeten en gevierd door de Italiaanse media en autoriteiten, die beweerden dat Italië een doorbraak in de luchtvaart had bereikt.
De N.1 had echter verschillende beperkingen en nadelen. De motorstraalmotor was inefficiënt en luidruchtig, verbruikte veel brandstof en produceerde weinig stuwkracht. De N.1 was langzamer dan sommige hedendaagse jagers en bommenwerpers met zuigermotoren en had een kort bereik en uithoudingsvermogen. Het jetsysteem genereerde ook veel warmte, waardoor constante koeling door ventilatieopeningen en waterradiatoren nodig was. Bovendien werd de N.1 al snel overschaduwd door de Duitse Heinkel He 178, die op 27 augustus 1939 voor het eerst had gevlogen met een turbojetmotor die geavanceerder en krachtiger was dan de motorjet.
Het N.1-programma werd stopgezet in 1943, nadat Italië zich tijdens de Tweede Wereldoorlog had overgegeven aan de geallieerden. Er werden slechts twee prototypes gebouwd, waarvan er één bewaard is gebleven in het Italiaanse luchtmachtmuseum in Vigna di Valle. De N.1 wordt beschouwd als een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van straalaandrijving, maar ook als een voorbeeld van technologische veroudering en mislukking.