De Douglas X-3 Stiletto was een 1950s Amerikaanse experimentele straalvliegtuig met een slanke romp en een lange taps toelopende neus, vervaardigd door de Douglas Aircraft Company. De primaire missie was het onderzoeken van de ontwerpkenmerken van een vliegtuig dat geschikt was voor aanhoudende supersonische snelheden, waaronder het eerste gebruik van titanium in belangrijke cascocomponenten. Douglas ontwierp de X-3 met het doel van een maximale snelheid van ongeveer 2.000 m.p.h., maar hij was echter ernstig ondergemotoriseerd voor dit doel en kon niet eens mach 1 overschrijden in vlakke vlucht. Hoewel het onderzoeksvliegtuig een teleurstelling was, gebruikten Lockheed-ontwerpers gegevens van de X-3-tests voor de Lockheed F-104 Starfighter, die een vergelijkbaar trapeziumvormig vleugelontwerp gebruikte in een succesvolle Mach 2-jager.
Bron: Douglas X-3 Stiletto op Wikipedia
Meer info:
De Douglas X-3 Stiletto was an experimental jet aircraft designed to test the feasibility of a slender fuselage and a low-aspect ratio wing for supersonic flight. The X-3 was developed by the Douglas Aircraft Company in the late 1940s and early 1950s, and flew for the first time in October 1952. The X-3 had a distinctive appearance, with a long, needle-like nose, a thin, tapered wing, and two Westinghouse J34 turbojet engines mounted in pods under the wing. The X-3 was intended to reach speeds of over Mach 2, but it never achieved this goal due to the inadequate thrust of the engines and the high drag of the wing.
De X-3 leverde waardevolle gegevens op over de effecten van hogesnelheidsvluchten op de stabiliteit en controle van vliegtuigen, evenals over de verwarming en structurele problemen veroorzaakt door aerodynamische wrijving. De X-3 beïnvloedde ook het ontwerp van latere vliegtuigen, zoals de Lockheed F-104 Starfighter en de Noord-Amerikaanse XB-70 Valkyrie. De X-3 werd in 1956 na slechts 51 vluchten met pensioen gestuurd en is nu te zien in het National Museum of the United States Air Force in Dayton, Ohio.