De Percival Proctor was een Britse radiotrainer en communicatievliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog. De Proctor was een eenmotorige, laagvleugelige eendekker met zitplaatsen voor drie of vier, afhankelijk van het model.
De Percival Proctor was een Brits eenmotorig eendekkervliegtuig met lage vleugels, ontworpen voor radio- en navigatietraining. Het werd ontwikkeld uit de Percival Vega Gull in de late jaren 1930 en werd gebruikt door de Royal Air Force en de Fleet Air Arm tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Proctor had een houten structuur bedekt met stof en multiplex en werd aangedreven door een de Havilland Gipsy Queen lijnmotor. Het had een vast staartwielonderstel en een glazen cabine die plaats bood aan drie of vier inzittenden. De Proctor werd geproduceerd in vijf varianten, elk met verschillende aanpassingen aan de lay-out, uitrusting en prestaties van de cabine. De Proctor Mk I was de eerste productieversie, met een cabine met drie zitplaatsen en een motor van 130 pk.
De Proctor Mk II Had een cabine met vier zitplaatsen en een motor van 145 pk. De Proctor Mk III was een marineversie met inklapbare vleugels en een motor van 210 pk. De Proctor Mk IV was een naoorlogse civiele versie met een opnieuw ontworpen cabine en een motor van 155 pk. De Proctor Mk V was een militaire versie met een langere romp en een motor van 250 pk. De Proctor werd voornamelijk gebruikt voor het trainen van radio-operators, navigators en waarnemers, maar diende ook als communicatie- en verbindingsvliegtuig. Het werd ook geëxporteerd naar verschillende landen, waaronder Australië, Canada, Denemarken, Egypte, India, Ierland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Portugal en Zweden. De Proctor werd in de jaren 1950 buiten dienst gesteld en sommige werden omgebouwd voor civiel gebruik. Enkele voorbeelden worden nog bewaard in musea en privécollecties.