SKP M-42 – Zdjęcia i wideo

SKP M-42
Kraju	Szwecja
Typu	Transporter opancerzony
Zdjęcie	Thord Wedman
Temat	Album 16 zdjęcia spacer wokół «SKP M-42»

Galeria zdjęć SKP M-42, Terrängbil m/42 KP (Tgbil m/42 SKP/VKP), meaning “Off-road vehicle 42” with a secondary designation of “Scania, Bodywork: Armoured” or “Volvo, Bodywork: Armoured”, was the Swedish army’s first armoured personnel carrier, developed as a stop-gap measure during World War II. In 1941, when tanks were organized into a unit of their own, it was clear there was a desperate need for a troop carrier able to both keep up with the tanks and provide protection against artillery shrapnel and small-arms fire. Due to the war there were no international suppliers to buy from, so the only option was to develop a domestic solution. AB Landsverk designed an APC consisting of a chassis from a regular army lorry equipped with an armoured shell.

Źródła: SKP M-42 na Wikipedii

Czekać, wyszukiwanie SKP M-42 zdjęcia dla ciebie...

Więcej informacji:

Tthe Terrängbil m/42 KP (tgb m/42 KP), co oznacza "samochód terenowy m/42 KP" (KP oznaczający Karosseri Pansar, "Pancerz Nadwozia"), był wczesnym szwedzkim bojowym wozem piechoty opracowanym podczas II wojny światowej. Była to w zasadzie ciężarówka z platformą z napędem na 4 koła do jazdy w terenie, wyposażona w opancerzone nadwozie wydłużone nad łóżkiem i wokół niego, z przedziałem transportowym dla żołnierzy za kabiną dla oddziału 16 żołnierzy.
Wariantów: Na podwoziu istniały dwa warianty bazowe:
– Wariant oparty na podwoziu Scania, oznaczony jako "tgb m/42 SKP" (Scania KP)
– Wariant na podwoziu Volvo, oznaczony jako "tgb m/42 VKP" (Volvo KP)
Opis techniczny:

Opancerzony korpus był wyposażony w spawany, pochyły pancerz o grubości od 8 do 20 mm (0,31 cala do 0,79 cala), dzięki czemu był skutecznie kuloodporny. Do wysiadania i wsiadania do przedziału wojskowego znajdowały się opancerzone włazy po obu dolnych stronach pojazdu, tuż przed kołami tylnej osi.
Przedział bojowy pierwotnie nie miał stałego dachu i miał częściowo otwarte boki, z których piechota mogła strzelać. Zamiast stałego dachu, tylna część nadwozia miała boki na całej wysokości, dzięki czemu można było zamontować plandekę nad przedziałem wojskowym między kabiną.
W 1983 roku większość pozostałych pojazdów została zmodernizowana o nowy, w pełni zamknięty przedział bojowy z otworami strzelniczymi i tylnymi drzwiami do szybkiego wysiadania.

Uzbrojenie:

Chociaż zawsze były przeznaczone do stałego uzbrojenia, z okrągłym otworem wielkości włazu w dachu kabiny, pojazdy początkowo nie miały stałego uzbrojenia, a otwór w dachu kabiny był często przykręcany metalową płytą. Zamiast tego pojazdy wyposażono w magazyny na broń, amunicję i wyposażenie grenadierów pancernych, takie jak karabiny maszynowe, granaty ręczne i przenośne systemy przeciwpancerne.
Jeden z pojazdów był wcześnie testowany z działkiem automatycznym Akan M/40 kalibru 20 mm, ale pierwszym standardowym stałym uzbrojeniem był pojedynczy karabin maszynowy KSP M/39 umieszczony w obrotowym pierścieniu wieży na górze kabiny. Ten karabin maszynowy mógł strzelać nabojem do karabinu maszynowego M/32 8×63 mm lub nabojem karabinowym M/94 6,5×55 mm, w zależności od lufy.
W 1956 roku istniejące pojazdy otrzymały nowe uzbrojenie w postaci bliźniaczych przeciwlotniczych karabinów maszynowych ksp M/36 LV DBL (luftvärn dubbel). Mogły one również strzelać pociskami 8 mm M/32 i 6,5 mm M/94 w zależności od lufy (po 1972 roku także pociskami 7,62×51 mm NATO).
Podczas modernizacji REMO w 1983 r. podwójne stanowisko ksp m/36 zostało zastąpione dwoma lekkimi karabinami maszynowymi kalibru 7,62 mm ksp m/58B w pojedynczych mocowaniach, jednym na dachu kabiny i jednym z tyłu dachu nowego przedziału bojowego. Nowy, zamknięty przedział posiadał również trzy iluminatory po każdej stronie pojazdu, które służyły jako porty strzeleckie z karabinów szturmowych.