Rockwell B-1 Lancer – Zdjęcia & Filmy

Tthe Rockwell B-1 Lancer is a supersonic variable-sweep wing, heavy bomber used by the United States Air Force. It is commonly called the “Bone” (from “B-One”). It is one of three strategic bombers in the U.S. Air Force fleet as of 2018, the other two being the B-2 Spirit and the B-52 Stratofortress. The B-1 was first envisioned in the 1960s as a platform that would combine the Mach 2 speed of the B-58 Hustler with the range and payload of the B-52, and would ultimately replace both bombers. After a long series of studies, Rockwell International (now part of Boeing) won the design contest for what emerged as the B-1A. This version had a top speed of Mach 2.2 at high altitude and the capability of flying for long distances at Mach 0.85 at very low altitudes. The combination of the high cost of the aircraft, the introduction of the AGM-86 cruise missile that flew the same basic profile, and early work on the stealth bomber all significantly affected the need for the B-1. This led to the program being canceled in 1977, after the B-1A prototypes had been built.

Źródła: Rockwell B-1 Lancer na Wikipedii

Rockwell B-1 Lancer to naddźwiękowy ciężki bombowiec o zmiennym skosie używany przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych. Potocznie nazywa się go "Kością" (od "B-One"). Jest to jeden z trzech bombowców strategicznych we flocie Sił Powietrznych USA od 2021 roku, pozostałe dwa to B-2 Spirit i B-52 Stratofortress.
Tthe B-1 został po raz pierwszy przewidziany w latach 60. jako platforma, która łączyłaby prędkość Mach 2 B-58 Hustler z zasięgiem i ładownością B-52 i miała zastąpić oba bombowce. Po długiej serii badań, Rockwell International (obecnie część Boeinga) wygrał konkurs na projekt samolotu B-1A. Wersja ta miała prędkość maksymalną 2,2 Macha na dużych wysokościach i zdolność do latania na długich dystansach z prędkością 0,85 Macha na bardzo niskich wysokościach. Połączenie wysokich kosztów samolotu, wprowadzenie pocisku manewrującego AGM-86, który latał o tym samym profilu podstawowym, oraz wczesne prace nad bombowcem stealth znacząco wpłynęły na zapotrzebowanie na B-1. Doprowadziło to do anulowania programu w 1977 roku, po zbudowaniu prototypów B-1A.
Program został wznowiony w 1981 roku, głównie jako środek tymczasowy z powodu opóźnień w programie bombowców B-2, z niewielkimi zmianami, które obniżyły prędkość maksymalną do 1,2 Macha na dużej wysokości z powodu zmian w konstrukcji dolotu, ale poprawiły osiągi na małej wysokości. B-1B wszedł do służby w 1986 roku w Dowództwie Lotnictwa Strategicznego USAF (SAC) jako bombowiec atomowy. Na początku lat dziewięćdziesiątych, po wojnie w Zatoce Perskiej i równocześnie z rozwiązaniem SAC i ponownym przekazaniem go do nowo utworzonego Dowództwa Walki Powietrznej (ACC), B-1B został przystosowany do konwencjonalnego bombardowania. Po raz pierwszy służył bojowo podczas operacji Desert Fox w 1998 roku, a następnie podczas akcji NATO w Kosowie w następnym roku. B-1B wspierał siły wojskowe USA i NATO w Afganistanie i Iraku. Lancer jest naddźwiękowym komponentem Globalnego Dowództwa Uderzeniowego Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych.
Od 2020 r. 62 B-1B są w służbie z czterema skrzydłami bombowymi podlegającymi Globalnemu Dowództwu Uderzeniowemu Sił Powietrznych: 7 Skrzydło Bombowe w Bazie Sił Powietrznych Dyess w Teksasie; 28 Skrzydło Bombowe w Bazie Sił Powietrznych Ellsworth w Dakocie Południowej; 9 Ekspedycyjna Eskadra Bombowa w bazie lotniczej Al Udeid w Katarze; oraz 34 Ekspedycyjna Eskadra Bombowa w Bazie Sił Powietrznych Andersen na Guam.