Brytyjskie ciężkie krążowniki 1939-45 – NOWY VANGUARD 190

Pomysł ciężkiego krążownika pojawił się po I wojnie światowej i był ściśle związany z ograniczeniami wyznaczonymi przez międzywojenny traktat waszyngtoński. Koncepcja krążowników pancernych sprzed I wojny światowej została porzucona, ale zamiast nich Admiralicja widziała miejsce dla potężnych krążowników, zdolnych do patrolowania szlaków morskich Imperium Brytyjskiego i które były wystarczająco dobrze uzbrojone, aby mogły zniszczyć wrogie krążowniki handlowe. W rezultacie powstała grupa brytyjskich okrętów wojennych, znanych jako "Washington Treaty Cruisers", które robiły wszystko, czego chciała Admiralicja, ale które dostosowywały się do ograniczeń narzuconych przez traktat. Te imponujące krążowniki były wysokie, przestronne i okazałe – idealne ambasadory brytyjskiej potęgi w czasie pokoju. Na wojnie również zadali sobie spory cios. Podczas II wojny światowej trzynaście ciężkich krążowników Royal Navy służyło na każdym teatrze wojny, czy to w starciu z "Bismarckiem" na północnym Atlantyku, czy podczas ataków kamikaze na Pacyfiku.

Źródła: Wydawnictwo Osprey