Ostateczna i zdecydowanie najczęstsza z
Stug Serii. Górna nadbudowa została poszerzona: spawane skrzynki po obu stronach zostały opuszczone. Ta nowa konstrukcja nadbudówki zwiększyła wysokość do 2160 mm. Tylna ściana przedziału bojowego została wyprostowana, a wentylator wentylacyjny na szczycie nadbudówki został przeniesiony na tył przedziału bojowego. Od marca 1943 r. peryskop kierowcy został porzucony. W lutym 1943 roku, Alkett dołączył do MIAG jako drugi producent. Od maja 1943 r. w modelach G zamontowano płyty pancerne rozmieszczone w kadłubie bocznym (Schürzen) w celu zwiększenia ochrony pancerza, szczególnie przeciwko rosyjskim karabinom przeciwpancernym, ale były również przydatne w walce z amunicją z ładunkiem pustym. Płyty boczne zostały zamontowane w niektórych Ausf. Modele F/8, ponieważ miały być zamontowane na wszystkich liniach frontu StuGs i innych czołgów do czerwca 1943 roku w ramach przygotowań do bitwy pod Kurskiem. Mocowania dla Schürzen okazały się niewystarczająco mocne, ponieważ wiele z nich zostało utraconych w terenie. Od marca 1944 r. wprowadzono ulepszony montaż; w rezultacie, spódnice boczne są postrzegane częściej z późnym modelem Ausf G. Od maja 1943 r. do pancerza czołowego zamiast dwóch płyt o grubości 50 mm i 30 mm używano płyt o grubości 80 mm. Istniały jednak zaległości StuGs z wypełnionym pancerzem 50 mm. Do października 1943 r. do października 1943 r. trzeba było spawać lub przykręcać dodatkową płytę pancerną o 30 mm.
Źródła: StuG III Ausf. G na Wikipedii
Więcej informacji:
The StuG III Ausf. G był ostatnim i najszerzej produkowanym wariantem serii dział szturmowych StuG III. Było to działo samobieżne oparte na podwoziu czołgu Panzer III, uzbrojone w działo StuK 40 L/48 kalibru 75 mm, które mogło strzelać zarówno pociskami odłamkowo-burzącymi, jak i przeciwpancernymi. The StuG III Ausf. G wszedł do służby w grudniu 1942 roku i brał udział w walkach na wszystkich frontach II wojny światowej do końca wojny. Była to wszechstronna i skuteczna broń, która mogła wspierać ataki piechoty, bronić się przed czołgami wroga i zapewniać pośrednie wsparcie ogniowe. The StuG III Ausf. G miał niski profil, dobrą mobilność i gruby przedni pancerz, który utrudniał trafienie i niszczenie. Był również tańszy i łatwiejszy w produkcji niż konwencjonalne czołgi i mógł być montowany z dodatkowym wyposażeniem, takim jak karabin maszynowy, płyta pancerna lub zdalnie sterowany ładunek burzący. The StuG III Ausf. G był jednym z najbardziej udanych niemieckich pojazdów pancernych tej wojny, z ponad 8000 zbudowanych jednostek i wysokim współczynnikiem zestrzeleń przeciwko czołgom wroga.
