Sturer Emil – Φώτο &; Βίντεο

Το 12,8 cm Selbstfahrlafette auf VK 30.01 (H) "Στούρερ Εμίλ" (γερμανικά για "Stubborn Emil") ήταν ένα πειραματικό γερμανικό αυτοκινούμενο αντιαρματικό πυροβόλο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Βασίστηκε στο σασί Henschel VK30.01 και οπλίστηκε με ένα πυροβόλο Rheinmetall 12,8 cm K40 L/61 (βασισμένο στο FlaK 40 12,8 cm). Αυτό το όπλο μπορούσε να διασχίσει 7° σε κάθε πλευρά, να ανυψώσει 10° και να πιέσει -15°. Έφερε 15 φυσίγγια για το κύριο όπλο.

Πηγή: Ο Στούρερ Εμίλ στη Βικιπαίδεια

Το Sturer Emil ήταν ένα γερμανικό αυτοκινούμενο πυροβόλο που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Βασίστηκε στο σασί του βαρέος άρματος μάχης Henschel VK 30.01 (H) και οπλίστηκε με αντιαρματικό πυροβόλο K 40 L/61 12,8 cm. Κατασκευάστηκαν μόνο δύο πρωτότυπα, τα οποία είδαν μάχη στο Ανατολικό Μέτωπο το 1942. Το όνομα Sturer Emil σημαίνει "πεισματάρης Emil" στα αγγλικά και προήλθε από ένα ψευδώνυμο που δόθηκε στο όπλο από το πλήρωμά του.
Το Sturer Emil σχεδιάστηκε ως ενδιάμεσο μέτρο για την αντιμετώπιση των σοβιετικών αρμάτων μάχης KV-1 και T-34, τα οποία ήταν ανώτερα από τα γερμανικά άρματα Panzer III και Panzer IV εκείνη την εποχή. Το πυροβόλο K 40 των 12,8 cm ήταν ικανό να διαπεράσει θωράκιση 140 mm στα 1000 m, καθιστώντας το ένα από τα πιο ισχυρά αντιαρματικά όπλα του πολέμου. Ωστόσο, το όπλο ήταν επίσης πολύ βαρύ και ογκώδες, απαιτώντας ένα μεγάλο και τροποποιημένο πλαίσιο για την τοποθέτησή του. Το Sturer Emil είχε περιορισμένη διάσχιση μόλις 7 μοιρών και πολύ υψηλό προφίλ που το καθιστούσε ευάλωτο στα εχθρικά πυρά.
Τα δύο πρωτότυπα ολοκληρώθηκαν στις αρχές του 1942 και στάλθηκαν στο Ανατολικό Μέτωπο για δοκιμές. Τοποθετήθηκαν στο 521ο Τάγμα Αντιτορπιλικών Βαρέων Δεξαμενών και συμμετείχαν στη μάχη του Στάλινγκραντ. Ένα από αυτά καταστράφηκε από το σοβιετικό πυροβολικό τον Δεκέμβριο του 1942, ενώ το άλλο καταλήφθηκε από τον Κόκκινο Στρατό τον Ιανουάριο του 1943. Το συλληφθέν όχημα εκτέθηκε αργότερα στο Μουσείο Δεξαμενών Kubinka κοντά στη Μόσχα. Το Sturer Emil δεν κατασκευάστηκε ποτέ μαζικά, καθώς ο γερμανικός στρατός αποφάσισε να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη πιο ευέλικτων και κινητών αντιτορπιλικών αρμάτων, όπως το Nashorn και το Jagdpanther.