Rockwell B-1 Lancer – Φώτο &; Βίντεο

Teh Ρόκγουελ Β-1 Λάνσερ is a supersonic variable-sweep wing, heavy bomber used by the United States Air Force. It is commonly called the “Bone” (from “B-One”). It is one of three strategic bombers in the U.S. Air Force fleet as of 2018, the other two being the B-2 Spirit and the B-52 Stratofortress. The B-1 was first envisioned in the 1960s as a platform that would combine the Mach 2 speed of the B-58 Hustler with the range and payload of the B-52, and would ultimately replace both bombers. After a long series of studies, Rockwell International (now part of Boeing) won the design contest for what emerged as the B-1A. This version had a top speed of Mach 2.2 at high altitude and the capability of flying for long distances at Mach 0.85 at very low altitudes. The combination of the high cost of the aircraft, the introduction of the AGM-86 cruise missile that flew the same basic profile, and early work on the stealth bomber all significantly affected the need for the B-1. This led to the program being canceled in 1977, after the B-1A prototypes had been built.

Πηγή: Ρόκγουελ Β-1 Λανσέρ στη Βικιπαίδεια

Το Rockwell B-1 Lancer είναι μια υπερηχητική πτέρυγα μεταβλητής σάρωσης, βαρύ βομβαρδιστικό που χρησιμοποιείται από την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνήθως ονομάζεται "Bone" (από το "B-One"). Είναι ένα από τα τρία στρατηγικά βομβαρδιστικά του στόλου της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ από το 2021, τα άλλα δύο είναι το B-2 Spirit και το B-52 Stratofortress.
Το B-1 οραματίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1960 ως μια πλατφόρμα που θα συνδύαζε την ταχύτητα Mach 2 του B-58 Hustler με την εμβέλεια και το ωφέλιμο φορτίο του B-52 και προοριζόταν να αντικαταστήσει και τα δύο βομβαρδιστικά. Μετά από μια μακρά σειρά μελετών, η Rockwell International (τώρα μέρος της Boeing) κέρδισε τον διαγωνισμό σχεδιασμού για αυτό που προέκυψε ως B-1A. Αυτή η έκδοση είχε τελική ταχύτητα Mach 2.2 σε μεγάλο υψόμετρο και την ικανότητα πτήσης για μεγάλες αποστάσεις σε Mach 0.85 σε πολύ χαμηλά υψόμετρα. Ο συνδυασμός του υψηλού κόστους του αεροσκάφους, η εισαγωγή του πυραύλου κρουζ AGM-86 που πέταξε το ίδιο βασικό προφίλ και οι πρώτες εργασίες για το βομβαρδιστικό stealth επηρέασαν σημαντικά την ανάγκη για το B-1. Αυτό οδήγησε στην ακύρωση του προγράμματος το 1977, μετά την κατασκευή των πρωτοτύπων B-1A.
Το πρόγραμμα ξανάρχισε το 1981, κυρίως ως προσωρινό μέτρο λόγω καθυστερήσεων στο πρόγραμμα βομβαρδιστικών stealth B-2, με κάποιες μικρές αλλαγές που μείωσαν την τελική ταχύτητα σε Mach 1.2 σε μεγάλο υψόμετρο λόγω αλλαγών στο σχεδιασμό εισαγωγής, αλλά βελτίωσαν την απόδοση σε χαμηλό υψόμετρο. Το B-1B εισήλθε σε υπηρεσία το 1986 με τη Στρατηγική Αεροπορική Διοίκηση της USAF (SAC) ως πυρηνικό βομβαρδιστικό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά τον πόλεμο του Κόλπου και ταυτόχρονα με την κατάργηση του SAC και την επανατοποθέτησή του στη νεοσυσταθείσα Διοίκηση Αεροπορικής Μάχης (ACC), το B-1B μετατράπηκε σε συμβατική χρήση βομβαρδισμού. Υπηρέτησε για πρώτη φορά σε μάχη κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Desert Fox το 1998 και ξανά κατά τη διάρκεια της δράσης του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο το επόμενο έτος. Το B-1B έχει υποστηρίξει τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Το Lancer είναι το υπερηχητικό στοιχείο της Παγκόσμιας Διοίκησης Απεργίας της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Από το 2020, 62 B-1B βρίσκονται σε υπηρεσία με τέσσερις πτέρυγες βομβών υπό την Παγκόσμια Διοίκηση Απεργίας της Πολεμικής Αεροπορίας: Η 7η Πτέρυγα Βομβών στην αεροπορική βάση Dyess του Τέξας. Η 28η Πτέρυγα Βομβών στην Αεροπορική Βάση Ellsworth, στη Νότια Ντακότα. Η 9η Εκστρατευτική Μοίρα Βομβών στην αεροπορική βάση Al Udeid, στο Κατάρ. και η 34η Εκστρατευτική Μοίρα Βομβών στην αεροπορική βάση Άντερσεν, στο Γκουάμ.